نتايج حاصل از سرشماری عمـومی نفوس و مسکن از عمده‌تـرین و مهم ترين

 راه‌های شناخت ویژگی‌های جمعيتي و اجتماعی و اقتصادي هر كشوري

محسوب مي شود كه در نهايت نتايج اين مطالعات در اختيار برنامـه ریـزان و

 سياستگذاران قرار مي گيرد. امروزه در اغلب کشـورهاي جهان سرشماری‌های

 نفوس به فاصله‌ی 5 یا 10 سال یک بار به مرحله ی اجرا در می‌آید. در ایران  نـیز

سرشمـاری عمومی نفوس و مسکن مطابـق ماده‌ی 4 قانون مرکز آمار ایران،

 هرده سال یک بار با فرمان رئیس جمهوری اجـرا می‌شود.

سابقه ي سرشماري عمومي نفوس و مسكن در ايران مربوطه به سال‌های1335،

 1345، 1355،1365 و 1375 مي شود و آخرين سرشماري در آبان ماه سال 1385 به

 مرحله اجرا درآمد.

در كشور اولين بار آمارگيري جاري جمعيت در سال 1370 و براي دومين بار سرشماري

 عمومي نفوس و مسكن در سال 1385 به صورت سرشماري همراه با نمونه گيري

انجام شد. برای سرشماري فرمي طراحي شد كه شامل سوالاتي در مورد تعداد

و تركيب سني- جنسي جمعيت و پاره اي از ويژگيهاي عمده آن بود. اين فرم براي

تمامي افراد كشور تكميل شد. براي نمونه گيري نيز فرم ديگري طراحي شد كه

شامل اطلاعات كاملتري در مقايسه با فرم قبلي بود. به بياني ديگر فرم مذكور علاوه

بر اطلاعات مربوط به فرم قبلي، به گردآوري اطلاعات كاملتري نظير مهاجرت، سواد و

تحصيلات، اشتغال و بيكاري، باروري نيز اختصاص داشت كه به صورت نمونه براي حدود

 10 درصد از خانوارهای كشور تكميل شد .

این مطالعه با استفاده از نتایج سرشماری های عمومی نفوس و مسکن کشور از سال

 ۱۳۳۵ تا ۱۳۸۵ به بررسی جمعیت و ویژگی های آن می پردازد.