درسال هاي اخير، برنامه ريزان و سياستگذاران، توجه زيادي به نيازهاي

ويژة نوجوانان و جوانان و تقاضاي روزافزون جمعيت جوان براي دستيابي

 به اطلاعات و خدمات داشته اند. از جمله دلايل چنين توجهي افزايش

قابل ملاحظة جمعيت جوان و نوجوان مي باشد.

با توجه به اينكه رشد سريع جمعيت جوان فشارسنگيني را به توسعة

خدمات آموزشي، بهداشتي و برنامه هاي هدف دار اشتغال و ايجاد

فرصت هاي شغلي واردمي نمايد، لازم است در اين زمينه مطالعات

جمعيت شناختي با دقت بيشتري صورت پذيرد تا نتايج آن در اختيار

برنامه ريزان و سياستگذاران قرارگيرد.

درحال حاضر، در بسياري از كشورهاي جنوب شرقي و جنوبي و مركزي

آسيا و تقريبا در اكثر كشورهاي شرقي، دورة انبساط جمعيت جوان با

سرعت به حد نهايي خود رسيده است.

علاوه بر تعداد مطلق جمعيت جوان، نسبت جمعيت جوان به كل جمعيت

 نيز توجهات خاص سياسي را مي طلبد. آمار و ارقام نشان مي دهد كه

 در طي 45 سال اخير،  نسبت جمعيت جوان  ايران (سنين 15-24سال) در

 مقايسه با كل جمعيت، در حال افزايش بوده است. بدين ترتيب كه اين نسبت

 از 42/15 درصد در سال 1335 به 55/20 درصد درسال 1375 و به  1/24 درصد

در سال 1380 رسيده است. پيش بيني مي شود كه اين مقدار در سال 1385،

 به حد نهايي خود برسد. (17/25 درصد)

     گرچه سياستگذاران نگران چنين مسئله اي مي باشند، ليكن  دورة انبساط كوتاه

 خواهد بود. بدين ترتيب كه تورم جواني در ايران از اوايل دهة 1370 آغاز شده و در

 اواسط دهة 1380 به حدنهايي خود خواهد رسيد و پس از آن نسبت جمعيت جوان

  به سرعت رو به كاهش خواهد گذاشت و در سال 1400 هجري شمسي مقدار آن

 به 03/15 درصد خواهد رسيد . بديهي است كه از اين زمان به بعد سياستگذاران

 لازم است به گونه اي برنامه ريزي نمايند تا نسبت جمعيت جوان از اين مقدار كمتر

 نشود، زيرا در غير اينصورت جمعيت كشور با ركود جواني روبرو خواهد شد.

این مقاله در دومین همایش انجمن جمعیت شناسی ایران به صورت پوستر ارائه شده است.